Ուրեմն սենց...
սկսեմ գրել... Հարգելի ընթերցող... չէ սենց լավ չի... շատ օֆիցիալա...
Իմ լավ բարեկամ... սենց ոնց որ մուլտի տոտոն լինեմ` Ալլա մորաքույրը)))) էս էլ էն չի:

Մի երևույթի մասին եմ ուզում գրեմ, որը կարողա ինչ-որ մեկին ծանոթ լինի... խոսքս "ընտանի կենդանու զգացողություն" մասինա...)))

Էս թեման շաատ վաղուց եմ մարսել, երբ դեռ 20-22 տարեկան էի...

"-Աստղ ջան, մի հատ հիշի քեզ էդ տարիքում... ըմմմմ...
-Հաաա, հիշում եմ.... քյալ էի)))) հիմա էլ մի բան չեմ... բայց դե յոլլա եմ գնում.... ))"

Կա մի բան էդ տարիքում, որ ընդհանուրա բոլոր մարդկանց... բոլորն էլ էդ տարիքում պատրաստ են սիրելու ու սիրվելու(ըհն կամաց կամաց մոտենում ենք): ՈՒ տենց մարդը, իմ կարծիքով, նմանվումա ընտանի կենդանու: Համենայն դեպս զուգահեռներ կան: Սեփական փորձից եմ ասում... քեզ զգում ես կատվի կամ շան պես)))
Կամաց-կամաց սովորում ես էն մարդուն ում սիրում ես, հենց տեղիցա սաղ սկսվում: Փոքր փոքր քայլերով սովորում ես: Սկսում ես ճանաչել "տիրոջտ"... սկզբում հոտով, տեսքով, դզենով))) հետո ճանաչում ես քայլերի հերթականությունը... սկզբում տապչկեք հետո ճաշ??? թե ճաշ կտա հետո տապչկա կուզի բերես???...))) համանման ձևով մարդկանց մոտ... "տենաս էսօր կզանգի??? թե կգա հետևիցս մի տեղ կգնանք???"... բացի դրանից, ոնց-որ շան հետ սկզբում հետաքրքիրա, դե վսյոտակի կենդանիա, հավեսա հետը խաղալը... մեկ մեկ նենց մռութ բաներա անում, շատ զաբավնի զվերյոկա))))(հիշում ենք , որ պետքա զուգահեռներ տանել)
Հետո ախր էդ հավեսն էլա կորում... կամաց կամաց մարումա... ու կենդանիտ, որ նստածա դռան հետևը ու սպասումա քեզ, որ գաս ճաշ տաս, հետը խաղաս, կամաց կամաց վերա ածվում խանգարող, ոտի տակ ընգնող, անհամ կենԴԴԴանու)))
Բայց դե մոռանում ես, որ էդ կենդանու համար դու միակն ես, ինքը էլ ուրիշ տեր չունի, ինքը քեզա սովորել, քեզա սպասում... սպասումա որ ամեն իրիկուն ինչքան էլ ուշ ու հոգնած գաս գործից մեկա ժամանակ կտրամադրես, կխաղաս հետը, կսիրես իրան...